Titovi četnici
Dajemo prikaz samo jednog dijela knjige Miomira Filipovića „Selo Radenkovič – lepota Mačve u Srbiji“ kao ilustraciju nečega što se danas zaobilazi čak i spominjati, pošto je na sceni izokretanje istorije, te su neke činjenice nepoželjne.
Četnici, popularni narodni naziv za „Jugoslavensku vojsku u otadžbini“ pod komandom generala Dragoljuba Mihajlovića, su mobilisali vojsku, jer su u stvari bili regularna vojska kraljevine Jugoslavije koja jeste kapitulirala, ali je i dalje imala vojsku koja nije htjela da prizna tu kapitulaciju, pa se vojska kao i svaka vojska nastavila ponašati kao vojska tj. nastavila je sprovoditi vojne poslove, te je stoga i mobilisala.
Partizani, popularni narodni naziv za partijsku vojsku „Komunističke partije“, zbog čega se i nazivaju partizanima, vojska pod komandom Josipa Broza, nisu bili zvanična vojska Kraljevine Jugoslavije pa nijesu mogli zvanično ni mobilisati, te su se ljudi u partizane prijavljivali sami. Partizani su tek kasnije počeli mobilisati kada su im saveznici poklonili svoje povjerenje radi aktivnog učestvovanja u borbi protiv sila osovine.
I kao što se vidi iz teksta, a što neće mnogi danas da kažu niti ističu kao važno, četnici su u znatnom broju prelazili u partizane nakon naredbe svoga kralja. Oni koji to nijesu uradili, ili su okrvarili ruke te im bi se sudilo za nedjela, ili su bili pripadnici krupnih kapitalista koji se ideološki nijesu mogli složiti sa idejom nove vlati da im se imovina oduzme i pravednije raspodjeli među narodom.
Četnici koji su ispoštovali naredbu svoga kralja Petra II, nakon oslobođenja države, uživali su penzije i sve ostale privilegije koje su imali svi pripadnici narodno-oslobodilačke vojske u Republici Jugoslaviji. A svi znamo da jedina država koja je bila galantna prema svojim vojnicima je upravo Republika Jugoslavija.
Zato su nejasni motivi i porivi onih Srba kojima su puna usta parola tipa „za kralja i otadžbinu“ i koji veličaju one koji su pogazili naredbu tog istog kralja za kojeg su. U nesaglasju su im i riječi i djela sa istorijskim činjenicama. Kao da nam žele naturiti neki novi sistem vrijednosti da se Srbi trebaju diviti i povinovati onima koji jedno govore, a drugo rade. A možda sasvim treće misle.
Ipak ovoliko razmimoilaženje između mišljenja, riječi i djela nije u srbskoj tradiciji, mada vidimo da ima i ovakvih primjera koji srećom nijesu dominantni.
Duško Bošković
